ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠOY: "Χ.Υ.Τ.Α. ΝΗΣΟΥ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΜΙΚΡΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ «ΚΟΡΦΗ ΞΥΔΙ»"

Για μια ακόμη φορά η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και η Νομαρχία Κυκλάδων, με τη συναίνεση του Δήμου Νάξου, θα καταφέρουν να στερήσουν τη Νάξο από ένα μεγίστης σημασίας αναπτυξιακό έργο που αφορά στη διαχείριση των απορριμμάτων.

Η δρομολόγηση χωροθέτησης του Χ.Υ.Τ.Α. και επόνησης μελετών χωρίς την κοινωνική αποδοχή και χωρίς η τοποθεσία «Κορφή Ξύδη» να είναι κατάλληλη για κατασκευή Χ.Υ.Τ.Α. (βάση του νομοθετικού πλαισίου σχετικά με την καταλληλότητα του χώρου), οδηγούν στο αναμενόμενο αποτέλεσμα, σε μία ακόμη αστοχία.

Η λαθεμένη επιλογή κατασκευής Χ.Υ.Τ.Α. και η λαθεμένη επιλογή του χώρου, δηλαδή σε υψόμετρο κοντά στη Χώρα της Νάξου, θα έχει ως αποτέλεσμα την από αέρος μεταφορά οσμών, σκόνης, θορύβου και τοξικών αερίων προς την πόλη της Νάξου και τις γύρω περιοχές, Εγγαρές, Γαλήνη, Αγ. Θαλλέλαιο, Μέλανες, Αγγίδια και μέρους των Λειβαδιών. Επίσης, στην περιοχή υπάρχουν επιφανειακές πηγές, γεωτρήσεις, πηγάδια και ρέμα, καθώς και μνημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος σε μικρή απόσταση. Το κυριότερο από τεχνικής πλευράς, όπως αναφέρει η μελέτη Χατζηνικολάου, «το χώμα είναι ακατάλληλο για σήψη, γι’ αυτό και πρέπει να απομακρύνεται και να μεταφέρεται στην περιοχή άλλο κατάλληλο», γεγονός που σημαίνει επιπλέον οικονομική επιβάρυνση.

Υπενθυμίζουμε δε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί την κατασκευή Χ.Υ.Τ.Α. μέχρι το 2012 και την κατασκευή Χ.Υ.Τ.Υ. μέχρι το 2015. Κατά συνέπεια μιλάμε για έργο που εν τη γενέσει του θα έχει κιόλας λήξει.

Τα παραπάνω καταδεικνύουν την έλλειψη σωστού προσανατολισμού και αξιολόγησης όλων των παραμέτρων για ένα αναπτυξιακό έργο τέτοιας σημασίας και σπουδαιότητας. Τέτοια έργα πρέπει να στοχεύουν στην εξυπηρέτηση του πολίτη και στο όφελος του συνόλου και να είναι απαλλαγμένα από κοντόφθαλμες πολιτικές βλέψεις και πρακτικές.

Η Κίνηση Ενεργών Πολιτών Νάξου λέει «όχι» στην κατασκευή Χ.Υ.Τ.Α. οπουδήποτε στη Νάξο και «ναι» στην εξεύρεση κατάλληλης θέσης για τη δημιουργία Χώρου Ολοκληρωμένης Διαχείρισης, που και κοινωνική αποδοχή θα έχει και αποτελεί λύση οριστική, ουσιαστική και μακρόβια.

Ωστόσο, η ένδεια προγράμματος στη διαχείριση των απορριμμάτων από τη δημοτική αρχή έχει οδηγήσει στον υπέρ του δέοντος κορεσμό του υπάρχοντος Χ.Α.Δ.Α.. Γι’ αυτό και μέχρι την οριστική επίλυση του προβλήματος, απαιτούμε από τους αρμόδιους να λάβουν μέτρα για την ελαχιστοποίηση του όγκου των απορριμμάτων που αποτίθενται στο Χ.Α.Δ.Α. Απαιτούμε να δράσουν άμεσα ώστε να λειτουργήσει, επιτέλους, η ανακύκλωση στο μέγιστο δυνατό βαθμό (αντί του ποσοστού 2-3% που γίνεται σήμερα), με οποιοδήποτε οικονομικό κόστος, ώστε να επιφορτίζεται όσο το δυνατό λιγότερο ο υπερφορτωμένος Χ.Α.Δ.Α..

Τα προβλήματα που προκύπτουν από την αποκομιδή έως τη διαχείριση των απορριμμάτων είναι σύνθετα και πολλαπλά. Οι αρμόδιοι που καλούνται να τα διαχειριστούν έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικοί και δίχως προσανατολισμό. Οι Ναξιώτες έχουν χρέος και δικαίωμα να ενημερώνονται επαρκώς και να επωφελούνται έργων για βελτίωση των όρων διαβίωσής τους και για ένα αειφόρο νησί που θα κληροδοτήσουν στις επόμενες γενιές!

Για την Κίνηση Ενεργών Πολιτών Νάξου

Η Συντονιστική Επιτροπή

«Ο ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ»

Κάποτε, καταμεσής του πελάγου και του χρόνου, έστεκε ένα κομμάτι γης, ένας βράχος λουσμένος στο φως και δαρμένος απ’ τα κύματα. Πάνω του ήταν φυτρωμένο ένα δέντρο μοναδικό που στα κλαδιά του έβρισκαν σκιά και στέγη όσα ζωντανά πλάσματα περνούσαν κατά καιρούς από εκεί. Κάτω από την πράσινη φυλλωσιά του κρυβόταν πουλιά, έντομα, φίδια, σκουλήκια και όλα τα ζωντανά του βράχου.

Μια μέρα ένας κόρακας που πετούσε πάνω απ’ το βράχο, βλέποντας το πράσινο δέντρο, κατέβηκε να ξαποστάσει στην κορυφή του. Περιδιάβηκε στο βράχο, γνώρισε τα πλάσματα που ζούσαν εκεί μόνιμα και βρήκε τροφή να χορτάσει την πείνα του και νερό να σβήσει τη δίψα του. Ο κόρακας, δόλιος όπως όλα τα κοράκια, σκέφτηκε ότι μπορούσε να πείσει τα πλάσματα του βράχου να τον αναδείξουν σε βασιλιά και να διαφεντεύει τον τόπο. Διακατεχόταν, βλέπετε, από υφέρπουσα αρχομανία, αφού σ’ όλη του τη ζωή ζήλευε τον αητό, τον βασιλιά των πουλιών. Έτσι, τώρα ήταν ευκαιρία για πρώτη φορά να στεφθεί βασιλιάς κι ας ήταν σ’ έναν τόσο μικρό τόπο, φτάνει να είχε υπηκόους, υπηρέτες και κάποιους να υποκλίνονται μπροστά του και να εκφράζουν θαυμασμό και αφοσίωση στο πρόσωπό του.

Έτσι κι έγινε. Μάζεψε όλα τα πλάσματα του βράχου και κατάφερε να τα πείσει ότι αυτός μπορούσε να τα προστατέψει από όλους τους κακοπροαίρετους εισβολείς και να τους εξασφαλίσει μια ήσυχη ζωή. Ξεχωριστά συναντήθηκε με τα φίδια, με κάποιες οχιές, που κρύβονταν στις κουφάλες του δέντρου για να μην γίνονται αντιληπτές από τα αρπακτικά πουλιά που διέσχιζαν το πέλαγος. Στα φίδια πρότεινε συνεργασία. Αυτά θα αποτελούσαν το στρατό του, θα ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του με σκοπό να τρομοκρατούν και να κρατούν σε καταστολή τα υπόλοιπα πλάσματα, με αντάλλαγμα την προστασία από τα άλλα πετούμενα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Επίσης, θα μπορούσαν κι αυτά να έχουν κάποιους υποτακτικούς και να βρίσκουν τροφή δίχως κόπο.

Προκειμένου, μάλιστα, να γίνει πιο πειστικός για τις ικανότητές του, ήρθε σε συνεννόηση με κάποια γεράκια που περνούσαν από την περιοχή, ώστε να κάνουν προγραμματισμένη επίθεση στο βράχο και ο κόρακας ως επιδέξιος ηγεμόνας να καταφέρει να τα αντιμετωπίσει και να σώσει τα πλάσματα από τα νύχια τους.

Το σχέδιο πέτυχε. Η δήθεν επίθεση των γερακιών αποτράπηκε και ο κόρακας στέφτηκε βασιλιάς εν μέσω πανηγυρισμών. Ανέβηκε στην κορυφή του πράσινου δέντρου κι από κει πάνω έλεγχε το βασίλειό του, το βράχο. Πιο κάτω έστεκαν τα φίδια και δεν επέτρεπαν σε κανένα πλάσμα να ανέβει ψηλά στην κορυφή, μήπως επιβουλευθεί τη θέση του βασιλιά.

Όλα κυλούσαν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Ο κόρακας είχε φτιάξει τον ιδανικό μηχανισμό για να διαχειρίζεται την εξουσία και κανένας δεν μπορούσε να τον ρίξει από την κορυφή. Φρόντιζε, μάλιστα, ανελλιπώς το δέντρο για να είναι πάντα πράσινο και υγιές. Είχε αναθέσει σε μικρότερα πουλιά να ψάχνουν και να εξολοθρεύουν όσα σκουλήκια έτρωγαν τις ρίζες και όσους τερμίτες τρυπούσαν τον κορμό του. Όσο το δέντρο έστεκε πράσινο και δυνατό πάνω στο βράχο, τόσο ο κόρακας θα είχε μια ψηλή κορφή να κάθεται και να διαφεντεύει. Κι όποτε ερχόταν θύελλες και μπόρες και μεγάλα κύματα χτυπούσαν μανιασμένα το βράχο, ο κόρακας μάζευε τους υπηκόους του στην απανεμιά του δέντρου μέχρι να γαληνέψει και πάλι ο καιρός κι η θάλασσα.

Όμως, εκμεταλλευόμενος την απανεμιά του δέντρου, άρχισε να γίνεται εριστικός και επικίνδυνος. Απαγόρευσε στα πλάσματα του βράχου να απομακρύνονται από τη σκιά του και διέσπειρε το φόβο ότι όποιο αποπειραθεί κάτι τέτοιο θα θανατώνεται. Για παραδειγματισμό, όταν κάποια μικρότερα πουλιά προσπαθούσαν να δραπετεύσουν, ο κόρακας πετούσε γρήγορα, τούς τσιμπούσε τα φτερά της ουράς και τα καταπόντιζε στο πέλαγος. Άλλωστε, τι βασιλιάς θα ήταν αν δεν μπορούσε να επιβάλλει τη γνώμη του κι αν έχανε υπηκόους; Όσο περισσότερους διαφέντευε, τόσο περισσότερο φούσκωνε από υπερηφάνεια. Μάλιστα, ένοιωθε ιδιαίτερη χαρά όταν άκουγε τα έμπιστά του φίδια να τού τραγουδούν το εξής δίστιχο:

« τρανός το βράχο βασιλιάς τώρα διαφεντεύει

ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, για να μας προστατεύει ».

Ωστόσο, κάτι διέφυγε της προσοχής του. Το πράσινο δέντρο έκανε καρπούς και σπόρους και, καθώς έπεφταν στη γη, άρχισαν να φυτρώνουν μικρά δέντρα που με τον καιρό μεγάλωσαν και διεκδίκησαν κι αυτά το δικό τους χώρο πάνω στο βράχο. Ο κόρακας πίστευε ότι έτσι επεκτείνεται το βασίλειό του και δεν είδε τον κίνδυνο της διάσπασης. Γιατί στο τέλος έγινε το αναπόφευκτο!

Κάποια περαστικά πουλιά που κάθισαν να ξαποστάσουν στα κλαδιά των νέων δέντρων, άκουσαν τα παράπονα των πλασμάτων του βράχου και, επειδή είχαν μάθει στην ελευθερία, ανέλαβαν πρωτοβουλία να ρίξουν τον τύραννο κόρακα από τον θρόνο του. Κάποια έμειναν εκεί και διαλαλούσαν την ομορφιά της ελευθερίας και κάποια έτρεξαν να ζητήσουν αρωγή από τον βασιλιά των αιθέρων, τον αητό.

Όταν ο κόρακας συνειδητοποίησε την κατάσταση, ξαμόλησε τα φίδια για εκφοβισμό, έκραζε απειλώντας τους πάντες, αλλά ήταν πια αργά.

Ο αητός, ο μεγαλύτερος εκφραστής και μαχητής υπέρ της ελευθερίας, έκανε ήδη αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από το βράχο. Ο κόρακας βλέποντας και μόνο τη σκιά του αητού πάγωσε. Πριν καλά να αντιδράσει, ένοιωσε τα νύχια του αητού να σκίζουν τη σάρκα του. Οι έμπιστοι του κόρακα, τα φίδια, προσπάθησαν να δηλώσουν υποταγή, αλλά είχαν κι αυτά την ίδια τύχη. Μάλιστα, για να διασφαλίσει την ελευθερία των πλασμάτων του βράχου από άλλους ενδεχόμενους σφετεριστές της εξουσίας, άφησε σαν παρατηρητή ένα περιστέρι, με την ρητή εντολή να του αναφέρει κάθε κακόβουλη ενέργεια, προκειμένου ο αητός να επιλαμβάνεται κάθε φορά αναλόγως.

Έτσι, τα πλάσματα του βράχου, έρποντα, βαδίζοντα και πετούμενα, κατάφεραν να ζήσουν χωρίς φόβο, ενώ τα δέντρα που πλήθαιναν τους παρείχαν ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια από τα στοιχεία της φύσης. Και χαρούμενα τ’ ακούω, θαρρώ, να τραγουδούν:

« τρανός στο βράχο βασιλιάς τώρα έχει ριζώσει,

η λευτεριά με τη χαρά εδώ έχουν αμώσει ».



ο μυθοπλάστης

Μανόλης Λυκουρόπουλος

Η ΣΥΝΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΑΓΩΓΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΩΓΟΥ

Για να γίνω κατανοητός στο κάτωθι κείμενο, δανείζομαι την επεξήγηση ορισμένων λημμάτων από το Λεξικό του κ. Γ. Μπαμπινιώτη:

Κατάθλιψη: παθολογική κατάσταση με αισθήματα βαθιάς απογοήτευσης και απαισιοδοξίας για τη ζωή.

Καταθλιπτικός: αυτός που προκαλεί κατάθλιψη ή σχετίζεται με αυτήν

Σύνθλιψη: συμπίεση, συντριβή

Συνθλίβω: πιέζω με δύναμη κάτι και το λιώνω

(παρακαλώ τους κυρίους δημοτικούς συμβούλους να κατανοήσουν τη διαφορά των όρων κατάθλιψη-σύνθλιψη πριν συνεχίσουν την ανάγνωση του κειμένου).

Την Τετάρτη 17/3/2010 συγκλήθηκε εκτάκτως το δημοτικό συμβούλιο Δήμου Νάξου έχοντας δύο θέματα προς συζήτηση. Για την ώρα θα καταπιαστώ με τη διατύπωση του δεύτερου, που ήταν η «αναμόρφωση προϋπολογισμού για την αποκατάσταση του καταθλιπτικού αγωγού λυμάτων ΒΙΟ.ΚΑ.». Καταλάβατε, νομίζω, την ένστασή μου που στοχεύει στην έκφραση «καταθλιπτικός αγωγός». Αναρωτιέμαι, δηλαδή, με την ποιον τρόπο ένας αγωγός δύναται να προκαλεί κατάθλιψη και σε ποιον. Η απάντηση, βέβαια, είναι ότι προκαλεί πονοκέφαλο στο δημοτικό συμβούλιο και στην τεχνική υπηρεσία του Δήμου, αφού πρέπει να τον αντικαταστήσουν, λόγω της σύνθλιψης που έχει υποστεί, και κατάθλιψη σ’ εμάς τους δημότες, αφού λίγα μόλις χρόνια μετά την εγκατάστασή του καλούμαστε τώρα να ξαναπληρώσουμε για την αντικατάσταση του συνθλιμμένου αγωγού.

Ενημερωθήκαμε, μάλιστα, ότι «όσο κι αν οι τεχνικοί του Δήμου έψαξαν για τα αίτια της κατάθλιψης του αγωγού, δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι συγκεκριμένο». Παρακαλώ σεβαστείτε την παραίνεσή μου και απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό επιστήμονα, ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Δόξα τω Θεώ, στη Νάξο έχουμε λαμπρούς επιστήμονες του είδους και, το κυριότερο, δεν θα μας κοστίσει τίποτα. Ίσως με κάποιες συνεδρίες ή, στη χειρότερη περίπτωση, με φαρμακευτική αγωγή, ο αγωγός να θεραπευτεί και να πάψει να προκαλεί και να υφίσταται κατάθλιψη. Προσωπικά πιστεύω ότι, αν ο συγκεκριμένος αγωγός λυμάτων είναι τόσο προηγμένης τεχνολογίας, ώστε να συναισθάνεται τι είδους υλικά μεταφέρει στο εσωτερικό του, τότε δικαιολογημένα είναι και καταθλιπτικός και καταθλιμμένος.

Επειδή όμως, απ’ όσο γνωρίζω, η τεχνολογία δεν έχει καταφέρει να δώσει συναισθήματα στη νεκρή ύλη, υποθέτω ότι η διατύπωση «καταθλιπτικός αγωγός» έγινε εκ παραδρομής. Από την άλλη, ακούστηκε τόσο πολύ, ακόμα κι από τα μέσα ενημέρωσης, που με κάνει να απορώ γιατί κανένας δεν αποτόλμησε να διορθώσει το λάθος. Μήπως, χρησιμοποιώντας ανακριβείς εκφράσεις, είναι ευκολότερο να μη γίνει κατανοητό, ή έστω να γίνει λιγότερο αντιληπτό ότι ένα πανάκριβο έργο καταστράφηκε τόσο σύντομα χωρίς να γνωρίζουμε τα ακριβή αίτια; Και, εφόσον τα αίτια δεν είναι αναγνωρίσιμα, πώς μπορούμε να εγγυηθούμε ότι δεν θα προκαλέσουν το ίδιο πρόβλημα σε σύντομο χρονικό διάστημα; Θα επιθυμούσα σφόδρα μια απάντηση από τους δημοτικούς μας άρχοντες για το κάθε πότε θα καλούμαστε οι δημότες να πληρώνουμε το ίδιο έργο κατ’ επανάληψη. Φυσικά, αυτή η σκέψη μου προκαλεί τουλάχιστον θλίψη.

Θλίψη, επίσης, που φτάνει στα όρια της κατάθλιψης, μου προκαλεί και η παρακάτω απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Απ’ όταν ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός του έργου της αντικατάστασης του αγωγού μέχρι σήμερα, προέκυψαν διάφορες οικονομικές μεταβολές (αύξηση Φ.Π.Α., περικοπή του «ΘΗΣΕΑ», περικοπή στα έσοδα του Δήμου κατά 20% περίπου, αύξηση στην τιμή των καυσίμων κ.α.), με αποτέλεσμα να αυξηθεί η δαπάνη του έργου κατά 37.000 ευρώ. Αυτή η διαφορά πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθεί, προκειμένου να προχωρήσει το έργο. Παράλληλα έχει προγραμματιστεί και η δημιουργία δημοτικού παιδικού σταθμού στον περιφερειακό, στο χώρο των παλαιών σφαγείων, για το οποίο έργο δεν έχουν ολοκληρωθεί όλες οι μελέτες. Το δημοτικό συμβούλιο, λοιπόν, αποφάσισε να καλύψει τη διαφορά της δαπάνης του έργου της αντικατάστασης του αγωγού λυμάτων από τον κωδικό, από τα χρήματα, δηλαδή, που προορίζονται για την κατασκευή του παιδικού σταθμού, με την ευχή ότι στο μέλλον θα βρεθούν για να προχωρήσει κι αυτό το έργο!!!

Φυσικά, η αντικατάσταση του αγωγού έπρεπε να έχει ήδη γίνει. Και για την καθυστέρηση σίγουρα δεν φταίνε οι δημότες, οι οποίοι καλούνται τώρα να πληρώσουν. Αλλά δυστυχώς αυτή η τακτική έχει γίνει κανόνας για τα ελληνικά δεδομένα. Έκπληξη, ωστόσο, προκαλεί το γεγονός ότι δεν προτιμήθηκε να μείνει πίσω κάποιο ελάσσονος σημασίας έργο αντ’ αυτού του παιδικού σταθμού. Εκτός κι αν έργα όπως οι πλακοστρώσεις δρόμων και πλατειών θεωρούνται ήσσονος σημασίας.

Αυτή η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, σε συνδυασμό με προηγούμενες αποφάσεις και ενέργειες (π.χ. το κλείσιμο δημοτικών παιδότοπων, η μετατροπή των προαύλιων χώρων των σχολείων σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων τους θερινούς μήνες, η αδιαφορία για την κακή κατάσταση σχολικών κτηρίων κ.α.), μας προκαλεί να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά αν τα παιδιά αξίζουν τέτοια μεταχείριση από τη δημοτική αρχή. Η απάντηση είναι αδιαπραγμάτευτα ΟΧΙ!

Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιες ελάχιστες φωνές αντίδρασης, ακόμα και μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, που, όταν τολμήσουν να φέρουν αντίρρηση, θεωρούνται αυτόματα «ανάγωγοι», αφού αρνούνται να γίνουν αγωγοί παράλογων σκεπτικών και δράσεων.

Αυτοί οι «ανάγωγοι» είναι που παθαίνουν κατάθλιψη ακούγοντας τ’ ανήκουστα, βλέποντας τ’ ανύπαρκτα και ψηλαφώντας τ’ άπιαστα!



Μανόλης Λυκουρόπουλος

ΠΕΡΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΣΤΗ ΝΑΞΟ

Εικόνες όπως οι παραπάνω είναι πλέον συνηθισμένες στη Χώρα της Νάξου. Γεμάτοι κάδοι ανακύκλωσης και τα σκουπίδια στοιβαγμένα έξω από αυτούς για αρκετές ημέρες, προκαλώντας την υγεία, την αισθητική και τα νεύρα μας.

Είναι γνωστό ότι από αρχές Μαρτίου ο αριθμός των εργαζομένων στην καθαριότητα στο δήμο Νάξου έχει μειωθεί σημαντικά. Οι εργαζόμενοι καταβάλουν κάθε προσπάθεια να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, αλλά χρειάζεται και η δική μας αρωγή. Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτη η ανταπόκριση των δημοτών στο πρόγραμμα της ανακύκλωσης, γεγονός που καταδεικνύει την ευαισθησία και τον προβληματισμό τους στο σοβαρότατο ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Ακόμα και οι δημότες της Δρυμαλίας δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους. Αρκετοί είναι αυτοί που συγκεντρώνουν τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα και τα μεταφέρουν με ιδιωτικά μέσα στους ειδικούς κάδους ανακύκλωσης στη Χώρα. Έτσι, ενώ ο όγκος των απορριμμάτων είναι μεγάλος, στην πραγματικότητα η διαχείρισή τους γίνεται στο ελάχιστο.

Δια στόματος δημάρχου, το ποσοστό της πραγματικής ανακύκλωσης βρίσκεται μόλις στο 3-4%. Δηλαδή, από όλο αυτό τον όγκο χαρτιού, γυαλιού, πλαστικού, λευκοσίδηρου και άλλων υλικών, που συγκεντρώνεται αρχικά στους ειδικούς κάδους και έπειτα στο χώρο επιλογής των υλικών, δίπλα στο Χ.Α.Δ.Α., μόνο το 3-4% αποστέλλεται στον υπεύθυνο φορέα στην Αθήνα και το υπόλοιπο 96% καταλήγει στο σκουπιδότοπο. Αυτό γίνεται γιατί τα έξοδα μεταφοράς 10-15 τόνων συμπιεσμένου υλικού στην Αθήνα με νταλίκα ξεπερνάει το ποσό των 500 ευρώ και, συνεπώς, είναι πολυέξοδη και ασύμφορη για την εταιρία ανακύκλωσης και περιορίζεται σε μία μεταφορά το μήνα.

Από την άλλη, οι ευαισθητοποιημένοι δημότες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, δεν είναι και ενημερωμένοι σχετικά με τον τρόπο ανακύκλωσης (δικαιολογημένα, αφού κανένας δεν φρόντισε γι’ αυτό). Για παράδειγμα, αντί να καθαρίζουν τα υλικά συσκευασίας πριν τα προωθήσουν στους κάδους, τα εναποθέτουν με τα υπολείμματα τροφών, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε επικίνδυνες εστίες μόλυνσης, εφόσον παραμένουν αρκετές μέρες εκτεθειμένα στη ζέστη, στα έντομα και στα ποντίκια. Ακόμα και τα χαρτόκουτα τοποθετούνται ολόκληρα, χωρίς να ανοίγονται ώστε να πιάνουν λιγότερο χώρο, με αποτέλεσμα οι κάδοι να γεμίζουν γρήγορα και τα υπόλοιπα να στοιβάζονται έξω από αυτούς.

Με το παρόν δεν ζητώ να αποδώσω ευθύνες στους διαχειριστές του προγράμματος (άλλωστε, σ’ αυτόν τον τόπο σπάνια βρίσκουμε τους «υπό των ευθυνών τους»), αλλά να παραθέσω κάποιες δικαιολογημένες, νομίζω, σκέψεις μου. Δηλαδή, αν μόνο το 3-4% της προσπάθειάς μας ευοδώνεται, γιατί να είμαστε 100% ευαισθητοποιημένοι; Αν το 96% των ανακυκλώσιμων υλικών καταλήγει, έτσι κι αλλιώς, στο σκουπιδότοπο, γιατί να μην τα τοποθετούμε, εξαρχής, στους κάδους σκουπιδιών, ώστε να περισυλλέγονται αυθημερόν; Γιατί να ανεχόμαστε τόσες μέρες τα σκουπίδια έξω από το σπίτι και το κατάστημά μας, απλά και μόνο για να τα έχουμε καλά με την οικολογική μας συνείδηση, τη στιγμή που λίγο αργότερα κάποιοι θα τη θάψουν κι αυτήν σαν σκουπίδι στη χωματερή; Γιατί επιλέχθηκε να δημιουργηθεί στη Νάξο Χ.Υ.Τ.Α. (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων) και όχι Χ.Υ.Τ.Υ. (Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων), που προϋποθέτει και τη σωστή διαχείριση των ανακυκλώσιμων υλικών;

Τέλος, γιατί σ’ αυτόν τον τόπο να ζούμε υπό τη σκέπη κοντόφθαλμων αποφάσεων, προχείρως ειλημμένων από μη ανακυκλώσιμα μυαλά απόντων υπευθύνων;

Μανόλης Λυκουρόπουλος

ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Στην ανατολική πλευρά του Κάστρου της Χώρας και δίπλα στην εκκλησία της Αγ. Κυριακής βρισκόταν, μέχρι πριν λίγο καιρό, ένα γήπεδο μπάσκετ και ένας παιδότοπος ανοιχτός στα παιδιά. Ο χώρος είναι πραγματικά όμορφος για παιδικά παιχνίδια και αρκετά προστατευμένος από τα αυτοκίνητα.

Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες, ο παιδότοπος έχει μετατραπεί σε χωράφι με αγριόχορτα, αφού αφαιρέθηκαν τα παιδικά παιχνίδια, και από το γήπεδο μπάσκετ έχουν αφαιρεθεί οι μπασκέτες, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην παίζουν πια εκεί. Τούτο είναι συνέπεια της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Νάξου να καταργήσει τις «παιδικές χαρές» που δεν πληρούν τις προδιαγραφές ασφάλειας και καταλληλότητας. Να υπενθυμίσω ότι η απόφαση πάρθηκε κατόπιν του τραγικού συμβάντος του περασμένου Οκτώβρη, που είχε αποτέλεσμα να χαθεί η ζωή του μικρού μαθητή. Είναι βέβαια άξιο απορίας το ότι προτιμήθηκε η κατάργηση των παιδότοπων, αντί του συστηματικού και σε τακτά χρονικά διαστήματα ελέγχου της ποιότητας και ασφάλειας των παιχνιδιών.

Βέβαια, στη συγκεκριμένη περιοχή όπου τα παιδιά στερούνται τον δημοτικό παιδότοπο για τη δική τους … ασφάλεια, ο κίνδυνος είναι μεγάλος και η ασφάλειά τους επισφαλής για άλλο λόγο. Ακριβώς δίπλα στο χώρο που παίζουν τα παιδιά υπάρχει το ανασκαμμένο από την αρχαιολογική υπηρεσία πεδίο της φωτογραφίας, το οποίο είναι περιφραγμένο με χαμηλό πλέγμα. Με ένα απλό πλέγμα, επίσης, είναι καλυμμένο και το πηγάδι που έχει βρεθεί στο κέντρο, περίπου, της ανασκαφής.

Εύκολα γίνεται κατανοητός ο κίνδυνος που ελλοχεύει για τα παιδιά που παίζουν, όταν, για παράδειγμα, προσπαθούν να περάσουν μέσα στο σκάμμα για να πιάσουν την μπάλα τους. Όμως, πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν όταν παίζουν στον πλακόστρωτο δρόμο πάνω από τον παιδότοπο και το ανασκαμμένο πεδίο. Εκεί, όπως διακρίνεται στη φωτογραφία, το πετρόχτιστο στηθαίο είναι τόσο χαμηλό (περίπου 30 εκατοστά), που ο κίνδυνος να βρεθεί κάποιο παιδί στο κενό είναι άμεσος. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, κάποιο παιδάκι που καθόταν στο χαμηλό στηθαίο, έχασε την ισορροπία του, βρέθηκε στο κενό και την τελευταία στιγμή κατάφερε να κρατηθεί και, αιωρούμενο, να φωνάζει για βοήθεια. Ευτυχώς, κάποιος περαστικός το άκουσε, πρόστρεξε να βοηθήσει και το ανέσυρε ουσιαστικά από το χείλος του γκρεμού.

Το παιδάκι σώθηκε επειδή λειτούργησαν τα ανακλαστικά του και επειδή έτυχε να περνά κάποιος από την περιοχή εγκαίρως. Στην περίπτωσή του ισχύει πραγματικά η έκφραση «είχε μαζί του Άγιο». Σε διαφορετική περίπτωση, ανατριχιάζουμε και μόνο στη σκέψη…

Η επικινδυνότητα, όμως, του χώρου παραμένει. Το σκάμμα έχει εγκαταλειφθεί και δεν προσφέρει τίποτα ουσιώδες. Ουσιώδης και επιτακτική παραμένει η ασφάλεια των παιδιών, που δικαιολογημένα δεν αντιλαμβάνονται την απειλή. Η αρχαιολογική υπηρεσία και ο δήμος οφείλουν να παρέμβουν προτού συμβεί το ανεπανόρθωτο. Γιατί κατόπιν όλοι οι ανευθύνως υπεύθυνοι δεν θα έχουν καμία δικαιολογία.



Μανόλης Λυκουρόπουλος