Κάποτε, καταμεσής του πελάγου και του χρόνου, έστεκε ένα κομμάτι γης, ένας βράχος λουσμένος στο φως και δαρμένος απ’ τα κύματα. Πάνω του ήταν φυτρωμένο ένα δέντρο μοναδικό που στα κλαδιά του έβρισκαν σκιά και στέγη όσα ζωντανά πλάσματα περνούσαν κατά καιρούς από εκεί. Κάτω από την πράσινη φυλλωσιά του κρυβόταν πουλιά, έντομα, φίδια, σκουλήκια και όλα τα ζωντανά του βράχου.
Μια μέρα ένας κόρακας που πετούσε πάνω απ’ το βράχο, βλέποντας το πράσινο δέντρο, κατέβηκε να ξαποστάσει στην κορυφή του. Περιδιάβηκε στο βράχο, γνώρισε τα πλάσματα που ζούσαν εκεί μόνιμα και βρήκε τροφή να χορτάσει την πείνα του και νερό να σβήσει τη δίψα του. Ο κόρακας, δόλιος όπως όλα τα κοράκια, σκέφτηκε ότι μπορούσε να πείσει τα πλάσματα του βράχου να τον αναδείξουν σε βασιλιά και να διαφεντεύει τον τόπο. Διακατεχόταν, βλέπετε, από υφέρπουσα αρχομανία, αφού σ’ όλη του τη ζωή ζήλευε τον αητό, τον βασιλιά των πουλιών. Έτσι, τώρα ήταν ευκαιρία για πρώτη φορά να στεφθεί βασιλιάς κι ας ήταν σ’ έναν τόσο μικρό τόπο, φτάνει να είχε υπηκόους, υπηρέτες και κάποιους να υποκλίνονται μπροστά του και να εκφράζουν θαυμασμό και αφοσίωση στο πρόσωπό του.
Έτσι κι έγινε. Μάζεψε όλα τα πλάσματα του βράχου και κατάφερε να τα πείσει ότι αυτός μπορούσε να τα προστατέψει από όλους τους κακοπροαίρετους εισβολείς και να τους εξασφαλίσει μια ήσυχη ζωή. Ξεχωριστά συναντήθηκε με τα φίδια, με κάποιες οχιές, που κρύβονταν στις κουφάλες του δέντρου για να μην γίνονται αντιληπτές από τα αρπακτικά πουλιά που διέσχιζαν το πέλαγος. Στα φίδια πρότεινε συνεργασία. Αυτά θα αποτελούσαν το στρατό του, θα ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του με σκοπό να τρομοκρατούν και να κρατούν σε καταστολή τα υπόλοιπα πλάσματα, με αντάλλαγμα την προστασία από τα άλλα πετούμενα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Επίσης, θα μπορούσαν κι αυτά να έχουν κάποιους υποτακτικούς και να βρίσκουν τροφή δίχως κόπο.
Προκειμένου, μάλιστα, να γίνει πιο πειστικός για τις ικανότητές του, ήρθε σε συνεννόηση με κάποια γεράκια που περνούσαν από την περιοχή, ώστε να κάνουν προγραμματισμένη επίθεση στο βράχο και ο κόρακας ως επιδέξιος ηγεμόνας να καταφέρει να τα αντιμετωπίσει και να σώσει τα πλάσματα από τα νύχια τους.
Το σχέδιο πέτυχε. Η δήθεν επίθεση των γερακιών αποτράπηκε και ο κόρακας στέφτηκε βασιλιάς εν μέσω πανηγυρισμών. Ανέβηκε στην κορυφή του πράσινου δέντρου κι από κει πάνω έλεγχε το βασίλειό του, το βράχο. Πιο κάτω έστεκαν τα φίδια και δεν επέτρεπαν σε κανένα πλάσμα να ανέβει ψηλά στην κορυφή, μήπως επιβουλευθεί τη θέση του βασιλιά.
Όλα κυλούσαν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Ο κόρακας είχε φτιάξει τον ιδανικό μηχανισμό για να διαχειρίζεται την εξουσία και κανένας δεν μπορούσε να τον ρίξει από την κορυφή. Φρόντιζε, μάλιστα, ανελλιπώς το δέντρο για να είναι πάντα πράσινο και υγιές. Είχε αναθέσει σε μικρότερα πουλιά να ψάχνουν και να εξολοθρεύουν όσα σκουλήκια έτρωγαν τις ρίζες και όσους τερμίτες τρυπούσαν τον κορμό του. Όσο το δέντρο έστεκε πράσινο και δυνατό πάνω στο βράχο, τόσο ο κόρακας θα είχε μια ψηλή κορφή να κάθεται και να διαφεντεύει. Κι όποτε ερχόταν θύελλες και μπόρες και μεγάλα κύματα χτυπούσαν μανιασμένα το βράχο, ο κόρακας μάζευε τους υπηκόους του στην απανεμιά του δέντρου μέχρι να γαληνέψει και πάλι ο καιρός κι η θάλασσα.
Όμως, εκμεταλλευόμενος την απανεμιά του δέντρου, άρχισε να γίνεται εριστικός και επικίνδυνος. Απαγόρευσε στα πλάσματα του βράχου να απομακρύνονται από τη σκιά του και διέσπειρε το φόβο ότι όποιο αποπειραθεί κάτι τέτοιο θα θανατώνεται. Για παραδειγματισμό, όταν κάποια μικρότερα πουλιά προσπαθούσαν να δραπετεύσουν, ο κόρακας πετούσε γρήγορα, τούς τσιμπούσε τα φτερά της ουράς και τα καταπόντιζε στο πέλαγος. Άλλωστε, τι βασιλιάς θα ήταν αν δεν μπορούσε να επιβάλλει τη γνώμη του κι αν έχανε υπηκόους; Όσο περισσότερους διαφέντευε, τόσο περισσότερο φούσκωνε από υπερηφάνεια. Μάλιστα, ένοιωθε ιδιαίτερη χαρά όταν άκουγε τα έμπιστά του φίδια να τού τραγουδούν το εξής δίστιχο:
« τρανός το βράχο βασιλιάς τώρα διαφεντεύει
ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, για να μας προστατεύει ».
Ωστόσο, κάτι διέφυγε της προσοχής του. Το πράσινο δέντρο έκανε καρπούς και σπόρους και, καθώς έπεφταν στη γη, άρχισαν να φυτρώνουν μικρά δέντρα που με τον καιρό μεγάλωσαν και διεκδίκησαν κι αυτά το δικό τους χώρο πάνω στο βράχο. Ο κόρακας πίστευε ότι έτσι επεκτείνεται το βασίλειό του και δεν είδε τον κίνδυνο της διάσπασης. Γιατί στο τέλος έγινε το αναπόφευκτο!
Κάποια περαστικά πουλιά που κάθισαν να ξαποστάσουν στα κλαδιά των νέων δέντρων, άκουσαν τα παράπονα των πλασμάτων του βράχου και, επειδή είχαν μάθει στην ελευθερία, ανέλαβαν πρωτοβουλία να ρίξουν τον τύραννο κόρακα από τον θρόνο του. Κάποια έμειναν εκεί και διαλαλούσαν την ομορφιά της ελευθερίας και κάποια έτρεξαν να ζητήσουν αρωγή από τον βασιλιά των αιθέρων, τον αητό.
Όταν ο κόρακας συνειδητοποίησε την κατάσταση, ξαμόλησε τα φίδια για εκφοβισμό, έκραζε απειλώντας τους πάντες, αλλά ήταν πια αργά.
Ο αητός, ο μεγαλύτερος εκφραστής και μαχητής υπέρ της ελευθερίας, έκανε ήδη αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από το βράχο. Ο κόρακας βλέποντας και μόνο τη σκιά του αητού πάγωσε. Πριν καλά να αντιδράσει, ένοιωσε τα νύχια του αητού να σκίζουν τη σάρκα του. Οι έμπιστοι του κόρακα, τα φίδια, προσπάθησαν να δηλώσουν υποταγή, αλλά είχαν κι αυτά την ίδια τύχη. Μάλιστα, για να διασφαλίσει την ελευθερία των πλασμάτων του βράχου από άλλους ενδεχόμενους σφετεριστές της εξουσίας, άφησε σαν παρατηρητή ένα περιστέρι, με την ρητή εντολή να του αναφέρει κάθε κακόβουλη ενέργεια, προκειμένου ο αητός να επιλαμβάνεται κάθε φορά αναλόγως.
Έτσι, τα πλάσματα του βράχου, έρποντα, βαδίζοντα και πετούμενα, κατάφεραν να ζήσουν χωρίς φόβο, ενώ τα δέντρα που πλήθαιναν τους παρείχαν ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια από τα στοιχεία της φύσης. Και χαρούμενα τ’ ακούω, θαρρώ, να τραγουδούν:
« τρανός στο βράχο βασιλιάς τώρα έχει ριζώσει,
η λευτεριά με τη χαρά εδώ έχουν αμώσει ».
ο μυθοπλάστης
Μανόλης Λυκουρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου