Στις μέρες μας οι νέοι και η πολιτική δείχνουν να κινούνται σε γραμμές παράλληλες κι ασύνδετες. Τουλάχιστον αυτό διακρίνεται αν κοιτάξουμε το ζήτημα επιφανειακά. Είναι, όμως, πράγματι έτσι, ή οι νέοι σήμερα εκφράζουν τη θέση και τις απόψεις τους μέσα σε ένα πολιτικό πλαίσιο ρηξικέλευθο προς τις παλαιοκομματικές αντιλήψεις;
Οι νέοι κατηγορούνται από τους μεγαλύτερους για αδιαφορία, έλλειψη στόχων και αδυναμία δράσης. Ωστόσο, αυτοί οι νέοι αντιμετωπίζουν καθημερινά τα αποτελέσματα παλαιότερων λανθασμένων χειρισμών και πρακτικών των ίδιων των κατηγόρων τους. Φυσικά το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Ο Πλάτωνας είχε πρώτος μιλήσει για την αντίθεση – το χάσμα των γενεών. Σήμερα αυτό το χάσμα δείχνει να έχει διευρυνθεί ακόμη περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν, καθώς οι νέοι απορρίπτουν πιο έντονα τα παλιά πρότυπα και πλήττουν με τα δεδομένα και τον ξύλινο πολιτικό λόγο.
Κι αλίμονο να γινόταν αλλιώς. Μόνο έτσι μπορεί να έρθει το διαφορετικό στην πολιτική σκηνή και ο νεωτερισμός στην πολιτική σκέψη. Οι νέοι αναπτύσσουν τη δική τους γλώσσα επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας σύγχρονα μέσα, και εκφράζουν πολιτικό λόγο, σκέψεις, ακόμη και συναισθήματα με τρόπο που οι μεγαλύτεροι αδυνατούν να ακολουθήσουν και, συνεπώς, να κατηγορήσουν. Μέσα στο νεανικό γονίδιο βρίσκεται το στοιχείο εκείνο που παροτρύνει για αναζήτηση νέων ιδεών και λογικής διαθλασμένης από άλλη γωνιά του πολιτικού πρίσματος.
Οι σημερινοί νέοι ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα, είναι πολιτικοποιημένοι, ίσως περισσότερο από το παρελθόν, αλλά διαφωνούν με τον καθεστώτα τρόπο άσκησης της πολιτικής. Οπότε, το ζητούμενο δεν θα πρέπει να είναι να καλέσουμε τους νέους να ασχοληθούν με τα πολιτικά, με τα κοινά, αλλά να προκαλέσουμε την ανανέωση της πολιτικής στα πρότυπα και στα όνειρα των νέων. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει βαθιές τομές και εκ βάθρων αναδιάρθρωση στο περιεχόμενο και τη λειτουργία της πολιτικής του σήμερα.
Οι νέοι, οι εξ ορισμού συνεχιστές της πολιτικής δράσης, δεν είναι δυνατό να συνυπάρξουν με τους αμοραλιστές, τους αδίστακτους διαχειριστές της πολιτικής. Θα ήταν ολέθριο για την κοινωνία αν οι νέοι σταματούσαν να αγωνίζονται και να προτείνουν. Οφείλουν να αντιστέκονται στην πτώση των αξιών, στην αναξιοκρατία, στο ψέμα, στην υποκρισία, στην αναντιστοιχία λόγων και έργων, σε όλα τα παρακμιακά φαινόμενα της κοινωνίας μιας προηγούμενης γενιάς. Το νεανικό μυαλό με τη παγκοσμιοποιημένη γνώση, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα πρέπει να αποτελέσει τη μήτρα απ’ όπου θα γεννηθεί το καινούριο.
Με άλλα λόγια, η νεολαία σήμερα δεν διαμορφώνεται μόνο ιστορικά, αλλά αποζητά να δημιουργήσει τη δική της ιστορία, σε όλα τα επίπεδα της ενεργούς πολιτικής σκηνής. Γι’ αυτό και η προσπάθεια της μεγαλύτερης σε ηλικία γενιάς να αντλήσει από τη δυναμική της νεολαίας, συχνά πέφτει στο κενό. Γιατί η προσπάθεια προσέγγισης των νέων είναι επιφανειακή, χωρίς να υπάρχει πραγματικά η θέληση να αφουγκραστούν τον προβληματισμό και τις ιδέες τους. Μάλιστα, πολλές φορές αυτή η απόπειρα γίνεται και χρονικώς λανθασμένα, με αποτέλεσμα η νεολαία να κλείνεται ακόμη περισσότερο στο δικό της κόσμο. Για παράδειγμα, οι πολιτικοί πλησιάζουν τους νέους κυρίως προεκλογικά, με καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς (τάζοντάς τους μια θέση εργασίας), ή για να εμπλουτίσουν το ψηφοδέλτιό τους με πρόσωπα όμορφα κι ελκυστικά. Έτσι, ωθούν τους νέους στο λαβύρινθο του συστήματος, όπου κομματικά στεγανά και κατεστημένα κλείνουν το δρόμο και οδηγούν σε αδιέξοδα, προκαλώντας ασφυξία στους υγιείς πνεύμονες της νέας γενιάς.
Θέμα επίκαιρο, καθώς διανύουμε προεκλογική περίοδο και όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι ανά τη χώρα επιδιώκουν να βρουν «νέο αίμα στην πολιτική» και στο ψηφοδέλτιό τους. Φυσικά, δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είναι η αλλαγή των προσώπων στη διαχείριση της ίδιας καθημερινότητας που θα οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό του συστήματος.
Για να δηλώσουν οι νέοι παρόντες στην πολιτική σκηνή, θα πρέπει να βιώσουν ένα κράτος δικαίου και ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα, μέσα στο οποίο θα μπορούν να υπάρξουν και να σταθούν ισότιμα και με ασφάλεια. Θα πρέπει να συμμετάσχουν ουσιαστικά στη λήψη αποφάσεων και όχι να περιορίζονται στην άκριτη εφαρμογή τους. Έτσι θα ενισχυθεί η πολιτική συνείδηση της νεολαίας, που, απογοητευμένη σήμερα, απέχει ενδεχομένως από τις εκλογικές διαδικασίες, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί έντονα πολιτικό ένστικτο.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε, όχι για νέους στην πολιτική, αλλά για την πολιτική των νέων.
Μανόλης Λυκουρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου