Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΡΑ

‘‘Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ξυπνάει από τον ύπνο του.

Σκέφτεται : «Δεν μπορώ ν’ αντέξω αυτό το φως που με βοηθάει να ωριμάσω». Το φως, πάντως, δεν εξαφανίζεται.

Ο πολεμιστής σκέφτεται : « Είναι απαραίτητες κάποιες αλλαγές που δεν έχω διάθεση να κάνω».

Το φως επιμένει, επειδή η θέληση είναι μια λέξη γεμάτη τεχνάσματα.

Τότε τα μάτια και η καρδιά του πολεμιστή αρχίζουν να συνηθίζουν στο φως. Αυτό δεν τον τρομάζει πια κι αρχίζει να δέχεται το Μύθο του, όσο κι αν αυτό σημαίνει ότι θα διατρέξει κινδύνους.

Ο πολεμιστής κοιμήθηκε για μακρύ χρονικό διάστημα. Είναι φυσικό να ξυπνάει σιγά σιγά.’’

Paulo Coelho


Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για πολιτικές παλαίστρες, για ετοιμοπόλεμους αυτοδιοικητικούς που καλούν σε αντιπαράθεση όποιον τολμήσει να σηκώσει ανάστημα απέναντί τους και για μαχητές γεμάτους οράματα, αξίες και ιστορία στην πλάτη. Λόγια ωραία, αλλά και κοινότυπα και ασαφή, ανίκανα να αναδείξουν ένα ηγετικό πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί κάποιος να μιλάει έτσι, αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ικανός να κάνει όσα λέει. Μήπως, αυτός που υπερασπίζεται δημόσια τις ιδέες του, πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια να τις σέβεται στη ζωή του; Αν είναι πραγματικός ηγέτης, ναι. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να γίνει πιστός. Δηλαδή, αυτός που έχει βαθύ πνευματικό υπόστρωμα και σέβεται τις αξίες που διαλαλεί, επειδή πιστεύει πως είναι αυτό που λέει, καταλήγει να γίνει αυτό που λέει πως είναι.

Ακούγεται ιδανικό; Ίσως. Το αντίθετο, όμως, είναι καταστροφικό. Αυτός που διαλαλεί λόγια αγαθά για να τέρψει «ευήκοα ώτα», αλλά στην πραγματικότητα πράττει το αντίθετο, δεν αποκαλείται ηγέτης-μαχητής, παρά, μάλλον, λαοπλάνος. Ηγέτης-μαχητής είναι ο υπεύθυνος, ο έχων την ευθύνη, την ικανότητα να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και να αντιδράσει υπέρ του λαού του, αγνοώντας το προσωπικό και προβάλλοντας το συλλογικό.

Φυσικά, υπεύθυνος ηγέτης δεν είναι αυτός που παίρνει στους ώμους του το βάρος του κόσμου, αλλά αυτός που ξέρει να επιμερίζει και να κατανείμει εξουσίες στα κατάλληλα πρόσωπα. Και επειδή μπορεί σε κάποια δεδομένη στιγμή να παρασυρθεί και να πέσει σε σφάλμα, οφείλει να έχει την ταπεινότητα να ακούσει μια συμβουλή και να ζητήσει βοήθεια.

Αντίθετα, αυτός που συγκεντρώνει τις εξουσίες στο πρόσωπό του, αρνείται οποιαδήποτε συμβουλή και βοήθεια και αποποιείται των ευθυνών του, σφυρίζοντας αδιάφορα μπροστά στα προβλήματα ή στις προκλήσεις, είναι σαφέστατα, κάθετα και αδιαπραγμάτευτα ανίκανος να διοικήσει. Αυτός που, αντί να θεραπεύσει τον πονοκέφαλο, προτείνει αποκεφαλισμό, που, αντί να δώσει φάρμακο, κάνει ευθανασία, που, αντί να ψάξει τη λύση στις αιτίες, κοιτάζει το αποτέλεσμα με βλέμμα απλανές και απορία, δεν είναι μόνο ανίκανος, αλλά και επικίνδυνος.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε έναν ηγέτη που, ενώ εσείς έχετε το θάρρος να παραπονεθείτε για συσσώρευση άλυτων προβλημάτων, αυτός σας προτείνει, ελαφρά τη καρδία, να αλλάξετε τόπο κατοικίας. Έναν ηγέτη που, ενώ εσείς ζητάτε ασφαλέστερους δημόσιους χώρους παιχνιδιού και διασκέδασης για τα παιδιά σας, αυτός καταργεί τους ήδη υπάρχοντες. Έναν ηγέτη που, ενώ εσείς ζητάτε τη συνδρομή του για την επισκευή ενός σχολικού κτηρίου, αυτός προτείνει το κλείσιμό του. Θα εμπιστευόσαστε ποτέ έναν τέτοιο ηγέτη για το δικό σας μέλλον και των παιδιών σας; Εντάξει, ίσως τα (τυχαία;;;) παραδείγματα που ανέφερα να είναι ακραία. Εντούτοις, απαντήστε. Βέβαια, η ερώτηση είναι ρητορική. Η απάντηση είναι μία και μόνη: Όχι.

Αν, πάλι, κάποιος με τέτοια συμπεριφορά έχριε τον εαυτό του «πολεμιστή» και προκαλούσε για αντίπαλο, πιστεύετε πως θα βρισκόταν ισχυρότερος αντίπαλος από τον ίδιο το λαό; Κι αν ο καθένας μεμονωμένα νοιώθει ανίκανος κι ανώριμος, όλοι όσοι σκέφτονται ότι έχουν ανάγκη κάποιες αλλαγές, μπορούν να αποτελέσουν ασπίδα και δόρυ για τη ζωή και τα όνειρά τους. Αυτοί που λούζουν τα μάτια τους στο φως αψηφούν τους κινδύνους και ρίχνονται στη μάχη. Αυτοί αποτελούν τον «Πολεμιστή του Φωτός».

Όπως αναφέρει και ο Paulo Coelho, ο πολεμιστής-λαός μπορεί να κοιμήθηκε για μακρύ χρονικό διάστημα, αλλά είναι φυσικό να ξυπνάει σιγά σιγά…

Μανόλης Λυκουρόπουλος